Cevaplayamadıklarım

Kanayan sesiyle durup öylece

Susmasını bekledi her şeyin

Masanın, kalemin, kağıdın ...

Niçin şiirdi bütün bu karanlık

İçini dağıtsa kim bilecekti

Kim toparlayacaktı sustuklarını

Üstelik onca yalnızlıkla

Kim sevecekti onu

Kim kalabalıklardan uzak olmak

Onu kucaklamak isteyecekti

Bir sigara yaktı

Uzun uzun baktı

Pencereden uzaklara

Işıkları kararmış tüm evlere

Tüm şehri görmek ister gibi

Hevesli ve umutsuz

Çocukluğunu düşündü

Kısacık ...

Geçiştirdi tüm kelimeleri

Cesareti ve gücü yoktu

Yakılmış mektuplar arasında

Anlaşılmaz sözler kadar

Kaybolmaya yüz tutmuştu sanki

Sergüzeşt bir el

Düşlerini bir kukla gibi

Esir ediyordu kendine

Sonu gelse keşke

Bütün bu hayatı çıkarsa üzerinden

Derin bir uykuya dalsa

Uyanmaksızın

O vakit ne çığlıkları duyardı

Ne de çaresizliğine kızardı

Yüreğine buruşturup attığı

Baharları

Dilini zindana çeviren

İnsanlara karşı sakladı

Uygun bir lisanı yoktu

Anlatmak istediklerinin

O ısrarla bakan

Bir çift gözdü sadece

Yaşam ile ölüm arasında

...

Göğsüne çektiği bütün hatıraları

Özgürlüğüne kavuştururcasına

Nefesledi sigarasını

Gece usulca aktı

Biraz uzak / biraz aksak...

Trabzon/2020