Çığlığın Yükselişi

Keskin bir helva kokusudur
Gecenin koynuna dolanan

Alelade olmayan bu mücadele
Bozkırlarda çığrılan türküler gibi
Dillendirilmeli ve
Zamanın tüm unutkanlığına inat
Balık olan hafızlara bile işlenmeli

//İsyan dediğimiz
Artık dilimizde bir küfür değil
İliklerimizde yanan koca bir ateş//


Dostlarımızın ani gelen son nefesleri
Yüzümüze savurduğunda
Kinli bakışların buruşukluğunu,
Bu sevimsiz buruşukluklar
Ekşili yeşil bir eriğin
Tadından bulaşıyor deyip
Suçlu ilan ettik en sevdiğim meyveyi
Taa ki siperden fırlayana dek


Kaç gecemiz tutuşacak
İhanetin ateşiyle ve
Kaç defa dişlenecek
Güven damarlarımız hançerlerin kör dişleriyle

Sen!
Korkaklığın adını rahatlık bilen
Barutsuz ve kansız gelen bir özgürlük söyle ki bana
Tükürmekten vazgeçeyim
Satılmışlığın gölgesini düşürdüğün yüzüne
İlle de rahat etmek istiyorsan
Bir çeşme başında dinlenebilirsin
Ne hacet bu cahil sözlere

Ateşkes dendiği vakit
Toprak üzerine
İnce ama bir o kadar da kutsal
Bir çizgiyi düşüreceğim
Geçmeyi her an aklında tutup
Günah işlemen için çizeceğim bu sınırı

Elbette ki düşmüş olabilir
Nice genç yiğitler
Bir kaya dibine yada
Siperin birkaç adım ötesine
Ama bilecekler ki
Şairler şiirleriyle kutsayacak onları
Ressamlar soyut düşlerinde yaşatacaklar
Ve anaları gözyaşlarıyla pişirecek helvalarını
Boğazlarından geçmeyeceğini bildikleri halde
Zor da olsa
İlla ki alacaklar birer lokma

//özgürlük hikâyemiz
Anaların gözyaşlarıyla yıkandı
Ve yitirilmiş sevdaların acısıyla yoğruldu
O yüzdendir ki
Zafer çığlığımız kutsal bir ruh gibi
Hürce dolaşır tarih sayfalarında//