Çıkmaz Sokak

Hiçbir yol beni sana,
Seni de bana çıkarmıyor.
Adımlarım bir yerde duruyor,
Zaman bile yönünü kaybetmişken
Hangi ihtimalden söz edebilirim?

Yine karanlık sırtımdan hançerliyor.
Sendeliyorum…
Tutunacak bir dal arıyorum.
Herkes koşar adımlarla,
Kaçıyor benden
Acım bulaşıcıymış gibi...

Çare yoktu.
Bunu en önce kalbim öğrendi.
Susmak bile iyileştirmiyor artık,
Çünkü bazı yaralar
Konuşulmadıkça büyür....

Yara her kalpte vardı.
Ama kimse kendi kanını görmek istemedi.
Bakışlar telaşsızdı,
Nefesler telaşsızdı.
Sanki acı, sadece bana aitmiş gibi....

Yarası olanın dermanı yoktu.
Ve ben,
İyileşmek istemeyen bir dünyada
Kanayarak ayakta kalmayı öğrendim.