Çin Mahallesi'ndeki Türkücü
Tastamam 20 yaşındaydım...
Hem de tek başımaydım
Belki inanmayacaksın ama
Ben o vakit Amerika'daydım...
Kimseyi bilmem, kimse beni bilmez
Yol, iz bilmem, kimse beni sevmez
Öyle bir şaşkınlık, öyle bir yalnızlık
Param yetse insanlara, sözüm dahi yetmez
Fakirhaneler, sığınmaevleri
Hatta bazen park çimleri
Yurt oldu, barınak oldu
Bulduysam bir parça gazete
Bu bana han oldu, saray oldu
Ve bir gün nihayet
Benim de bir işim oldu
Haftada 200 dolarım
Ve yatacak bir yatağım
Hatta her akşam yiyeceğim
Yağlı yavan bir aşım
Bile vardı...
Bulaşıktı buradaki ilk işim
Bu iş için bile
Çok ama çok sevinmiştim
İşyerimin yerini sorarsan
Artık Çin Mahallesi'ndeydim
İki katlı harap bir binanın
Alt katı dükkan, üst katı handı
Dükkan dediğim bir çeşit lokanta
Sahibi ise yaşlı, ufak bir adamdı
Burada herşey renkli, herkes tekti
İlk bakışta sanki hepsi kardeşti
Rengârenk süsleri, biçimsiz yazısıyla
Bu mahallenin cümlesi bir dolu cümbüştü
Çocukken Bruce Lee ustamızdı
Bir de gaz lambamız Çin malıydı
Çin denilen memleket ise
Kaf Dağı'nın çok ardındaydı
Yine de çok tanıdıktı bu ortam
Dedik ya, Bruce Lee'ydi ustam
Film gibiydi yani ilk bakışta
Yerleştiğim bu yeni yuvam
Basık,pis bir mutfakta
Geçti su gibi yıllarım
Aslında o günlerden en çok
Yalnızlığımı hatırlarım...
Konuşmak yok, duymak yok
Gülmek yok, bilmek yok
Dil bilmem, iz bilmem
Orada tek dost yok
Benim tek dostum sazımdı
Memleketimden yegâne hatıramdı
Asıldığı duvarın üstünde
Benim ahşap madalyamdı
Işıklı ve ıslak akşamlarında
Kalabalık, bozuk sokaklarında
Can çekişirken bir şehir
Ses olurdu yankılarımda
Ben çalardım, ben söylerdim
Sazımdan Anadolu'yu dökerdim
Harran'ıma, Urfa'ya
Benden selam ederdim
Alışmıştı mahalle, hatta sevmişti
Sazım çalınca yüzüne renk gelmişti
Üst katım artık han değil
Bir meşkhane oluvermişti
Patronum, ailesi ve diğerleri
Pek sever, pek eğlenirlerdi
İnanmazsın belki dostum
Bazen durmaz ağlarlardı
Nasırlı, çatlak ellerime
Hasretler ekildi her gece
Ben vurdukça sazıma
Bir Çin oldu türkülerim, bir Türkiye...
Bilirim dostum
Gözünde bir yalancı öykücüyüm
Aslında ben gerçekten
Çin Mahallesi'ndeki türkücüyüm...
-----------------------------------------
- Fon Müziği -
Eser Sahibi : Yanni / Erkan OĞUR
Eser adı : Nightingale / Pınar Başından Bulanır
Yazan,seslendiren,dinleyen avukat.Baro gibi oldu neredeyse -kapısına nazar boncuğu asılmalı- Duruşma izlemeye göre,Çin Mahallesindeki TÜRKÜCÜYÜ dinlemek daha keyif vericiydi.
Yürekten kutluyorum.
😙😎😌
👍👍👍
Yine geldim şiire👍👍👍
Bir Çin ezgisinden sazın o titrek ,acılı sesine geçiş ve harika bir şiir yorumu.Okuyanın diline sağlık.
Şiire gelince: Akıcı,kopuklukların hiç olmadığı ,okuyucuya anlatılanları tek tek hayal ettiren,okuyucuyla bütünlük sağlayan harika dizelerdi.Tebrik ederim.
Çin mahallesinden aklımda kalan en önemli şey adım başı her yeri saran o ağır yemek kokusu.Birbirine benzeyen yorgun ve fakir yüzler.Arı gibi koşturan genç ve de yaşlı insanlar.Çin mafyası Rus mafyasının yerini aldı uzun zamandır NY'da.Çin'de yaşadığı zulümden kaçmak isteyen insanlar insan tacirlerinin eline düşmüş ABD ye gelmiş ve ömür boyu çalıştıklarından sadece asgari ücretini (yemek,kira için) alıp kalanını bu mafyanın eline verdikleriydi duyduklarım...Yorgun -yılgın yüzleri ve sönük gözleri görünce doğruluk payı vardır bu şehir efsanesinin diyorsunuz..
Ben bir Koreli ile Çinliyi o yüzden ayırt edebiliyorum.Çin mahallesinin bir de minyatürü vardır Flushing Main Street'te.Ama daha uzak doğu kozmopoliti bir yerdir.
Tebrikler bu güzel şiir için.
Harika olmuş sayın Kiliç; fakat sayın Eren'in de hakkını vermek gerek. Mükemmel bir sunum yapmış. Müziğin büyüleyici tınısı içinde o davudi ses alıp götürüyor insanı gidebileceği yere... Kutluyorum.
Oguz Evren Kiliç ve Av.ERDEM bey bu ikiliden oldukça güzel şiir paylaşımları dinleyeceğimiz belli oldu ben bu okuma tarzını ses tonunu şiirleri oldukça sevdim.Dinlemek bir zevk okumak ayrı zevk.teşekkürlerimle.