Çıplak El

Binlerce kez düşürdüm gölgemi
Kayıp şehirlerin çıkmaz sokaklarına
Oysaki bir sesti aradığım
Kayıp mısralarımı saklayan

Gecenin kör gözlerine
Umarsızca vuruyordu
Güneş doğan gülücüklerini
Sırtını dönse bile aşka
Aşkın heyecanını veriyordu
Ölü yüreklerin şiirlerine
Yalnızlığın nefesiyle kurutuyordu
Hatıralarındaki umutlarını
Ve yalnızlık hiç bu kadar
Yakışmamıştı hiçbir yalnıza

Belliydi kırıldığı hayallerinin
Bir ayna gibi paramparça
Kırık parçalarında
Belki kan yoktu ama
Küskünlük, yalnızlık ve aldanma vardı
Saklamaya çalıştı gözyaşlarında