Çırılçıplak

uçurumun kenarına gelmek gibiydi
gözlerinin önüne çırılçıplak gelmek
evet çırılçıplaktım
ben kimsenin önüne
bu kadar cesurca çıkmamıştım
dokunmadın bile
yüreğinin elleri değil içine girmek
yüreğimin teninde bile gezinmemişti

üşüdüm,
çıplaktım, yalnızdım, savunmasızdım
ilahi gözlerinin önünde secdeye bile varamazdım

çabaladım
hemde çok

ne vakit elimde meşaleyle gelsem
bakışlarının önündeki o soğuk duvara rastladım
şu an o duvarı kırabilecek ne gücüm var ne de sabrım

sevişmelerini gördüm
kalbinin kumbarasında biriktirdiğin anlık aşklarla
pişmanlıklarının tekrarınıysa hiç kaçırmadım
hayallerinin arkasında içtiğin her sigarada


keşkeler biriktirdim toprak kokan ellerimde
üstü üste yığıp kule yaptım çocukluğumuzdaki gibi
hissediyordum içindeki yangın kuşlarının feryadını
seni bedeninden ben çekip çıkarmalıydım, o kim ki ?

kimse bilmez farkına bile varamaz
benim dünyamın mevsimi tektir
bu topraklar her zaman sonbaharla yatıp kalkar
üşütmez rüzgarları, zarar vermez doluları
bazen yalnızlığımın çığı düşer mevsime zıt olsa da
bazen gözyaşlarım yağar sel gider
bazense iltihaplı ruhumun akıntılarına rastlarsın

sakın ruhun korkmasın !

her şey son yaşanır bu topraklarda
yüreği açlık kokan kimse cesaret edemez son olmaya
yüreğin aç mıdır bilemem ama
senin bu topraklara girememe nedenin
seni sarıp sarmalayan o paslı zincirlerin

ama izin vermedin bedeninden sökeyim
izin verseydin
bedeninden çıkan o zincirlere güneşi bağlayııp
karanlık gecelerine esir ederdim
izin verseydin, tüm yıldızları ipe dizer boynuna takardım

şimdiyse

aşk penceremde bize bakıp gülen çocuklar
hayalleri çalınmış uyumaktalar...