Cızırtı

Üstüne
Eski bir pikabın iğnesi düşmüş
Henüz başlayan bir taş plağın cızırtısı gibiyim...

Babaannemin ahşap sessiz sandığında uyuyan
Güllü kanaviçelerin naftalin kokusunu,
İlk sevgilim
İlk aşkım
İlk bisikletim
Kırmızı Pinokyo'nun o asil duruşunu,
Dantelli siyah beyaz televizyonumuzdan
Nerede diye öğrendiğim
Kazancı Yokuşu'nu
Ve albümlerdeki o masum solukluğunu
Bir aydınlanıp bir kararan
Cızırtılı eski bir siyah beyaz filmden seyreder gibiyim
Ses ver makinist
dayanamayacak
Ağlayacak gibiyim
Nedense bu akşam
Cızırtılı bir filmde
Esas kızını kaybetmiş
Esas oğlan gibiyim...


Üstüne
Eski bir pikabın iğnesi düşmüş
Henüz başlayan bir taş plağın cızırtısı kadar
Git uzaklara
O kadar uzak olsun ki
Sakın dönme bir daha...
Ben yalnız da dolaşırım
Cızırtılı
Islak bir İstanbul akşamının
Sisli yollarını kirli bir sarıya boyayan,
O sokak lambalarının altında...

Git uzaklara
Çok uzaklara
Merak etme sen
Ben yalnız da yürürüm bu yolu
Ben yalnız da üşürüm, yalnız da titrerim
Ellerim ince ekose ceketimin ceplerinde
Karlar yağarken tane tane üstüme
Bir de bakmışsın ki
Yaşlı bir adamın parmaklarında
Fransızca inleyen bir kemanın tellerinden
Kızıl saçları dağınık bir kadın atlar boynuma
Ve üstüne
Eski bir pikabın iğnesi düşmüş
Henüz başlayan bir taş plağın cızırtısı gibi
O ıslak dudaklarının
Kırmızı ruj kokusu ısıtır içimi
Ve daha da bir ısınırım
Işık verdikçe makinist
Ve yaklaştıkça dudakları
Dudaklarıma...

Makinist !
Onu bir daha sevmeye tövbe etmiştim ama
Sayfaları sararmış okuduğum eski bir kitabın kokusu
Yanında gelen kahvenin kokusuna karışınca
Pierre Loti'den
Kız Kulesi'nden
Galata kulesi'nden
Cızırtılar
Cızır cızır esmeye bir başlayınca
Hele o vapurlar iskeleye yaklaştıkça
Ve bir de sen ses verdikçe martılara,
Üstüne;
Eski bir pikabın iğnesi düşmüş
Henüz başlayan bir taş plağın
Şu cızırtıları bozuyor hep beni...

Ses ver makinist
Işık ver
Hayat ver
Can ver
Ver de gelsin artık...