Çoban Çökerten

Sonra saklanıyorum gecenin ardına

şiirler besliyorum Yüreğimde

bebeğini kaybetmiş bir anne gibi

sokak sokak arıyorum seni

bu şehir anlamıyor halden bildim

gecesi ayrı günü ayrı muamma

bu şehir dilsiz bu şehir lugatsız

kalbimde kalan son kalemi de

kırıp yollarına fırlattım

patikada bir çiçek sanıyordum ki

adını uzun zamandır bilmediğim

kopmuş bir inci kolye misali dağıldım

dara düştüm daldan düştüm sonra

dalga geçtim kendimle bir süre daha

eski sonbaharlar geldi aklıma

ıhlamur ve at kestanesi ağaçlarıyla dolu

o yollardan çıktım sokağa yokluğunla

şurası bestekar burası Sakarya

ardı ardına geliyor hatıralar

gülerken dişleri gözüken insanları seviyorum

alay edenler müstesna tabiidir ki

ömrüm kusmuktan şehirler atlası şu sıralar

hiç bir hesap kalmadı ki ödememiş olayım

dostu dosta vurdurmadım hiç yeminle

bütün sırları içimdedir sevmediklerimin bile

benden kaypak bir intihar çıkmaz

yalancı bir dindar yahut hovarda ihtiyar

benden sensizlik çıkmaz sevdiğim

aramızda kıtalar olsa da bu böyledir rüzgar

gönlümün şehreminidir küçük ellerin

doğduğun günden beri müptelasıyım gözlerinin

aşkı sende tanıdım kavgasını ekmeğin

yokluğunda umutsuzluğunu varlığında sevdayı

her şeyinin içinde var olmuş hiç bir şeyin olsam da

her hakikatin içinde beraber kurduğumuz hayal

mutluluğun mutluluğumdur sevdiğim orda kal