Çocukça Büyüdü Düşlerim

çocuktum bilmezdim aşkı
nasıl kurulurdu cümleler nasıl ifade ederdi yürek hastalığını
hangi duygular geçerdi kalbin derinlerinden
yaşım tutmazdı anlamazdım
hayali aşk acıları dökerdim satırlarıma

yaşım ilerledikçe anladım bende
kaybolmuşum aşk girdabında
yıllar öncesini döküyorum şu satırlarıma
kırık hayaller mevcut zihnimin dolaylarında
kilitlendi dilim, konuşamıyorum
heceler uğramıyor, kalemim dökemiyor mürekkebi
sustu şairene kişiliğim bu gece

yumdum gözlerimi karanlık sayfalar karşısında
simsiyah ve paramparça kağıtlar
git gide içine hapsedendi beni
bu kıldan ince bomboş yapraklar

büyüdüm, anladım sevgiyi
bir gece düşlerime geldi ela gözleri
yıllar önceydi sevdim sevgilim
yıllanmış şaraplar yanında
benim acılarım neydi ki
sustum inan
gözlerim konuşsun artık
belki
caddeler sonunda daralan sokaklar gibiydi
yüreğin
esmişse rüzgarlarıyla başka ellere

keşke hep çocuk kalsaydım sevgilim
o zaman bilmezdim aşkı
o zamanlar can acısından ağlardım
şimdi ise
kalp acısından ağlarım

biliyorum mutluluk uğramadı belki
belki gidiyorsun son saatlerde ben ağlarken
hüzünlerin ortasında
herşeye hazır olarak kapıyorum gözlerimi bu gece
ya açarım ya açamam gözlerimi sabaha
ama seni çok sevdim bunu da unutma
keşke hep çocuk kalsaydım bunca yıllık hayatımda...