Çocuklar Onlar

dudağımızda garip duyular
sessizce içerleyen çocuklarımız var
uçurum kenarında bir kuş
fısıldar kulağımıza, ağlar arsızca
gözleri yere iner çocuk ve anlar
sonsuzluğa savruluş
bir adım ötesi aydınlık
nehrin yolu sanırsın karmakarışık
hareketin adı silinir
çocuklar taşa boğulurlar
yitirin nefretinizi ve zehirli nefesinizi
yanmasın gözlerimiz ve sövmesin sözleriniz
alın kendinizi yanınıza
dört kişi olarak gelin
çocuklar size karşı, siz her biriniz dört kişi
alın hayatta sizinle olsun
yeterki ölümü bizim hakkımız sanmayın
göklere giden topluluk
göklerden ineni görmedi mi
görünenler kılınmazlar şimdi diğerleriyle
esaretin çocuklarıdır bu kötüler
sen hiç ırak bir ülkeye gitmedin mi
diye sorarlar bütün lisani değerleriyle
kelimesiz kalırsın yakına gelir melekeler
ve sendeler

şimdi ona bakmak istersin
onu izlemek aslında okumak gibi
aynen kutsal bir metni yazar gibi
süzülür sanırsın fakat hareket etmez
üzülür sanırsın yüzüne gülümser
gerçek olmadığını anlarsın
gözlerin hala gökyüzündeki boşluğu arar

ve kalkar
yani öyle bilirsin
çünkü onlar çocuklar
ve onlar hep yaşar