Çocuklara Yaşam Dilemiştik Oysa

bir çığlık duyar gibiyim,
kutupların çarpışmasından doğacak,
ya bir ana feryadı, ya da genç filizlerin ölümü gibi.

bir karanlık görünüyor ufukta,
ellerin birbirinden ayrılacağı,
çizgilerin kesin ve net olacağı.

bir cehennem yakacak gibi sanki bizi,
hafızalara kazınacak ölümlerimizin izi.
ötekileştirilmiş tuzaklarla.

bölünüyoruz ey dostlar,
belki kürde, aleviye, şiiye, sunniye saygı duyuyoruz,
ama insanın ürettiği düşünceye tahammül edemiyoruz.

düşünenler mezara, kodese düşerken,
düşünmeyenler ne de iyi yaptık hainlere diyecek,
ve geçmişte olduğu gibi yine kazanan olmayacak.

oysa anlamadık siyah olmadan beyazın anlamsızlığını,
oysa anlamadık öteki olmadan kendimizin saçmalığını,
biz çözemedik başkasının canine kıymanın caniliğini.

bir iç savaş görüyorum ufukta,
ötekilerden çok farklı olan,
sağ, sol, alevi, kürt, şii, sunni kavgasından da öte,
insanların ötekilere karşı verdiği savaş görüyorum,
gözlerimi kapatmaya korktuğum şu günlerde.

liderlerimiz ötekileştiriyor,
her damgayı vurdular bize,
ateist, komunist, terörist, nekrofil dediler,
ama sadece çocuklar ölmesin deyişimizi vicdansızlıklarına anlatamadılar.

ışığımız sönecek ey dostlar,
üstümüze gelecekler, son kalan benliğimizi almaya çalışacaklar,
kardeşimiz bize silah çekecek gerekirse,
yanında ki arkadaşın seni öldürecek,
bizi asla anlamak istemeyecekler.

ne zoruma gidiyor biliyor musunuz dostlar?
ne ideoloji, ne siyaset, ne düşünce, ne özgürlük
bu sefer bunlar için ölmeyeceğiz,
bu sefer ayakkabı kutularını koruyacak muhafızlar,
bu sefer düşünenlerin çok zoruna gidecek düşüncesizlikler.

çocuklar ölmesin, analar ağlamasın,
hayaller sönmesin, umutlar tükenmesin,
gözyaşları akmasın,

çünkü hiç kimse kazanmayacak!