Çöldeki Bahar

Susmuştu satırlarım mürekkebim küskündü,
Kalbim, unutulmuş bir sonbahar günüydü.
Ne bir sevda türküsü dökülürdü dilimden,
Ne de bir umut filizi geçerdi içimden.
Kelimelerim yorgun şiirlerim yetimdi,
Ta ki o mucize karşıma dikilinceye dek...

Ondan önce her yer zifiri bir boşluktu,
Yolunu kaybetmiş bir yolcuydum,
Sarhoştu ruhum.
Güneş doğmaz sanırdım bu viran şehrime,
Sonra gülüşü değdi en kuytu yerlerime,
Bir tebessümü yetti.

Gönlüm, susuz kalmış, çatlamış bir topraktı.
Mevsimler hep kıştı,
Ayazdı ve kuraktı.
Can suyu bekleyen ölü bir diyardı.
Sonra o geldi, sesiyle, gülüşüyle.
Kurumuş gönlümdeki çölü yeşillendiren bir bahar oldu...