Çöldeki Bahar

Susmuştu satırlarım mürekkebim küskündü,
Kalbim, kış günüydü.
Ne bir sevda türküsü dökülürdü dilimden,
Ne de bir umut filizi geçerdi içimden.
Kelimelerim yorgun şiirlerim yetimdi,
Ta ki o karşıma çıkıncaya dek..

Ondan önce her yer zifiri bir boşluktu,
Yolunu kaybetmiş bir yolcuydum,
Sarhoştu ruhum.
Güneş doğmaz sanırdım bu viran şehrime,
Sonra gülüşü değdi en kuytu köşeye.
Bir tebessümü yetti.

Gönlüm, susuz kalmış, çatlamış bir topraktı.

Mevsimler hep kıştı,

Ayazdı.
Kuraktı.

Ölü bir diyardı.

Sonra o geldi, sesiyle, gülüşüyle.

Çölümü yeşerten bir bahar gibi...