Çölünü Gökyüzüne Taşıyan Mecnun Prömiyeri

Kader diye sürüldüğüm alnın

öperken secdeyi her kıblegahta,

leylaya çalan her çölde

mecnuni bir iz bıraktım.

Varlığın mayındı,

yüreğimle bastım üstüne.

Otopsi istemeyen aşkın, 

yatağında kaldı ruhum.

En büyük esaretti

çölündeki kumları saymasaydım.

Zordur;

eşgali aynalara yansırken

yokluk olarak görünen sevdayı,

sonsuz derinliğiyle bir renge boyamak.

Sen yine de

çarptığım kayalara sor beni.

Zamanın kıyısından 

düşerken tutunduğum,

adını kazıdığım

ağacın dallarına dikenlerine,

an kesiği avuçlarıma sor.

Törpülenmiş yanlarıma,

uçlarından fışkıran nefti yalnızlığımın

koyu melal saçlarına,

secdeye uzanırken ellerim

niyazıma kattığım sancılarıma,

yürüdüğüm patikalar boyunca 

düşürdüğüm

can kırıntısı nazarlarıma;

Çarpıldığım yüreğine sor !

Deniz kokan avuçlarına 

bırakırken dudaklarımı,

gözyaşı levhasıydım

geride bıraktığım şehrin.

Ve öylece kalamadım ya

bir nefes gibi adınla,

bütün camların buğusuna

secde edişim ondan...

Sen ki

içimin hazine sandığına emanet

saklımdaki sedefsin,

gözümün karasına sürme diye

ışığından çektiğim.

Lahm eyle yüreğimi gevheri ellerinle,

ruhum ruhunun potasında erisin

ve dirilsin mananın müzehheb nakışında!

Aklıma zamansız her yağışlarında

yüreğimdeki karanlık kuyulara dökülen

nar-ı beyza tebessüme sor beni!

Kalbim avuçlarında atsın diye

ihbar et,

köleliğin kaldırıldığını bilmeyen bedenime.

Nabzımı zorlayan

usul usul ırayıp

sorgusuz infaz eden

gözlerine sor !

Sen ki

kalbimin üstüne koyduğu

avuçların şifasıyla iyileştiğim

s'aklımdaki özlemsin;

içimin süveydasından damıttığım 

beyazım,

dudaklarından yokluğunu öperken

hasretimsin!

Tepeden tırnağa titreten bakışlarının

her gece 

sığındığım gölgesinden sor beni.

Yüreğinden Sor!