Cumartesi Yalnızlığı

onlara 

hiçbir şey bilmediklerini 

bağırmak istiyorum,

her şey çatlak bir zemine 

yayılmış bir yalan

üzerine inşa edildi çünkü

kan kustuğum gece yarılarında

senin güz dediğin şey mesela

benim tek başıma doğurduğum

hüzünden başka bir şey değildi

sular eğildi, dağlar delirdi ondan sonra

yağmurun asırlar sonra 

yağdığı bir çölün suyu emmesi gibi

içtim durdum, unutmak için o gidişi

rüzgarlara vakitsiz yenilip

düşen bir yaprağın 

sararmış hüznünü taşıyan gözlerimle

bakıyorum da 

yenilmek dediğin

yol ayrımından başka bir şey değildi

keşke bir anlık olsa da 

ellerine parmak uçlarımı uzatabilsem

kendimi bir uçurumdan bırakıp

o sonu görebilecek 

cesarete teslim edebilsem de 

uzatmasam cümleleri 

kendi sessizliğimi

öldürebilmek için

bak işte karanlık akıyor geceden

içimdeki aydınlığın çocukluğuna

durmadan siyaha bulanıyor renklerim

şimdi sana gelmek bile bitiremez ayrılığı

ne acı

sevmekten başka bir şey istememiştik oysa