Çürüyen İnsan/lık

Yaşamın anlamsız çığlıkları altında
Yoğunluğun...
Kargaşaya karıştığı tüm zamanlarda
Düğümleniverir konuşma noktası.
Suskunluk sinsice girmiştir...

Etrafındakilerin farkında olmadan
Birbaşına olmak ister.
Oysa, o insan ruhuna besteler yapılır
Yinede yalnızlığı, sessizliği özler.
Bazen unutmaktır olanları ,çabası...

Kuş olıp uçmak ister ,özgürlük adına
Yüreği hala haps altında
Katlettikleri umru değil,
Hatırlamamak adına kaçar
Oysa kaçtığı kendindendir...

Beden çürür,ruh eklenir buna
Saygıda kusur etmemişken
Alır insanlığı,ayaklar altına
Zaman silinmeye yön tutmuşken
Dostluğu muhabbeti unutur bazen...

İşte o vakit,sonsuzlaşır hükmedişler
Nerede son bulur, kelimeler
Eyvaylar kara tren ardında
Sessizce yavaş yavaş bir çürüyüş
Nafile,giden zamanla ahlar kara listede...



07/09/2008
İZMİR