Dağda Bir Ceylan

İhlal edilmiş tüm haklarım
Saltanatına şerh koydum hükümdarların
Çatılmıştı kaşlar zaten,
Belki birinin söylemesi gerekti
Adam bulamadılar,
Söylemek bana düştü....
Bense;
Tribünlerden sövüyorum sadece,
Sahaya inmek aklımın ucundan geçmez....

Gerilmek için esnek olmak gerekmiyor bu aralar
Kırılmak için de sertlik, mevzu bahis değil...
Esnetilen insanlığım gergin sadece
Sertleşen iklim kırgın....

Çocuk tabutları,
Roketatarlardan yapılmaya başlandı bu aralar...
Ölüm olgusu sağlam olsun diye belki,
Bu çığlık çürümesin diye...
İnsanlığımı,
Bir anne eteğinde topladı..
Öyle parçalanmıştı ki,
Yürek nasıl dayandı bilmiyorum,
Yüzüm şimdi bile kızarmazken,
Parçalanan bedeni kızarmıştı, insanlığın...
Kan yoktu, tebessümü yoktu,
Görünen hiçbir şeyi yoktu ortada...
Delil kalmamıştı ortada, insan olduğumuza dair...

Şairin dediği gibi;
?'Dağda çoban, şehirde şark çıbanı sayılan''
Bir çoban,
Bir küçük kız çocuğu...
Şarkısı çok önceden bestelenmişti
Bu dağlar Ceylan'a göre değildi
Yakılmıştı ağıtı ta önceden...
Ceylan ayrı düşmüştü anne ve babasından,
Biz ayrı düşmüştük insanlığımızdan...

Ey ölüm!
Otopsi raporlarında şimdi hangi neden
seni haklı çıkaracak?
Ey insanlık!
Düzmece raporlar sanma ki seni aklayacak...
Küçük çoban toprak altında,
Acısı hafızasında bir balığın,
Parçaları çürüyor şimdi insanlığın...