Dağların Yürüdüğü Vakitler

Sultanım ayın ışığı döşümü yaktı

himmet et gönlünü alalım gece küskünlerinin

pusulası kırık kaç kaptan tanıdın ki

‘’ O ’’ lodosu lodos onu her ikisi de seni beklemesin

de haydi büktüğün boyun Tanrıya

bana sınırsızlığınla uzanacak elin lazım

sancıların böğrüme vurduğu nefessiz kaldığım

dağların üstüme yürüdüğü vakitlerdeyim

sabah ezan bekleyenlere muştu verecek

hiç mi kuş kalmadı göğüs kafesinde ey sevgili

nasıl ve niçin musallat edersin başıma

zülfünü yere düşürmüş kuşkunun arsız çakallarını

oysa kırık binlerce aynanın bir tek parçası dahi

çürümüş yüreklere ısrarla kainatı gösterir

her daim edep lazım ben tararım onlar dağıtır saçlarımı

uyurken anasız kuzucuğum de okşa başımı

şimdi yar leyli gelmiş rüyama kovsam da gitmez

küçük kadınlar ışığında oynar ayın şen şakrak

sevdalandıkları suyun akışına bakıp iç çeker de içmezler

çatlak dudaklarımdan sızan kana inat pusuda durur su

uykusuz tulumlara sarılır ve unutur bu hengamede

alnımın yazısını gidip de dönmemelere uyurum

hasrete tetik düşürmüş kalemler ararım bu dağlarda

şiir yüzlü ceylanları kimler vurdu şimdi çakallara teslim

mayınlar döşüyorlar kalleşliğin son noktasında

gidenler bir daha dönmesinler diye

yahut dönenler bir şekilde eksilsinler diye hayata

ben ise vira bismillah der de geçerim

atıl bir kaderden ötekine sessizce kim bilir ki

cennetin kapısını çörek otunun kokusunu

ve pamuk ipliğine bağlı hayatların evlatları çekiyor

en umulmadık zamanlarda kaybetmenin acısını

yol düşkünü babalar gittikçe azalıyor

kurak tarlalar susuzluktan çatladıkça açılıyor

ana kucağından has göğün şüheda kapısı

dul kadınlar ekiyorlar dağlara gözyaşlarıyla tek tek

vuslatın son hamlesinde ruhumu sarıveren

sarmaşık güllerine inat yol başlarında buduyorum

kırık kalemli şairin en masum yanlarını

Rabbimin izninle ayı ikiye bölenin huzurunda birleştir bizi