Daha Da Uzaklara...

Uzun uzun baktım...
Güneş batmadan rüzgârın pespaye ıslığıyla
Omuzundan düşüp öldüğünü gördüm köpüklerin
Yorgun denizin avare dalgalarında
-Sana geldim-
Parşömenin üstünde cansız yatan karınca
Hangi gecenin divit notları öldürdü seni
Soluğu boğazlanan delta hıçkırığında
Suyun kanatlanışını duydum acıyla

O son nefesin değişiminden esinlenen krizalitin acemi coşkusuyla
Tenimde kitlenen ay ışığı
Kirpiklerimde gerilen arp
Tuzun dudağında yanan arya

Usul usul dinledim...

Ruhu göç eden yunusun sırtında
Aşkla solungaçlarını uzatan turna vardı yanımda
Mecra uykusunda mevzilenen bulut eğildi yanağıma
-aç bebeğin anne memesini huşu içinde sağışıyla-
Göz göze geldik göğü emen toprağın micazıyla
Her şeyden mahrum
Nuru sevda olan gönül
Dağılan parya

Hiçbir şeye benzemez
-gidiyorum kalbim kadar uzaklara-

Yavaş yavaş yüzdüm...

Düş ve sanrı dağlarında
Ezgiler ezilirken kulaçlarımın dermanında sığlaşan derin sular
Haz duyarak dinlediğim doğa

-Esnek likit arasından düzenle sızan kusursuz nota-

Bedenime çarpan bin parça
Yakamozların kılavuzluğunda cenneti içti
Yıldızlar çekilirken mehtaba

Ne garip!
Okuduğun sayfalarda sürüklenen gece şimdi
Ayraç olarak kullandığın resmin kollarında
Vermezdi suskunluğunu ayrılıklara
Ki ellerinde o kıl payı yaşam sevdasıyla
Ağla/............................................. /ma
Her fırtınanın yarattığı girdabı kucaklamışken
İçime çektiğim dağlar ve kayalar vız gelir
-Sessiz sedasız ölebilirdim saçlarının arasında-

Sineme iltica eden uzaklığın sisini gömmeyin
Yalnızlığımız görünmesin bir daha...

Çekilin!
Çekilin gideyim...