Daha Seninle

Yanlış başlamış bir cümlenin öznesinde yer almalıydı
Sonu ayrılıkla bitecek böyle asil sözlerin yaşı.
"hep seni düşüneceğim geriye kalan belki bir ay
Belki yıl belki ömür boyunu kastediyordu. "tamam" deyişim.
Kekremsi ucuz bir bahar, hak etmemişti bu kadar pahalı bir ayrılığı,
Yada üstünü vermemişti, geri kalan hayallerden.
Daha seninle sonu galataya çıkan bir sokakta birlikte koşmadık hiç,
Daha seninle düşmekten korkacağimiz bir kale burcunda dolaşmadık,
Daha seninle o unutacağim doğum günlerini kutlamadık.
Biz seninle daha tamam olacak kadar tam olamadık.

Sesin, düştüğü yeri yakan o kelimeleri tanıması ne kötü,
Oysa ben bu zamana kadar o ses titremesin diye hergün
Başka başka bin bir hayalin tutup paçasından,
Türküler söylettiğimi bilirim dizlerinin dibinde,
Hiç susmanı istemediğim tek odalı gecelerde.
Daha seninle güne aydın başlamadı yeterince ışıklarım,
Daha seninle yaşayacağımız evi hiç boyamadık birlikte,
Daha seninle şiirler söylemedik ezbere, yüzyüze.
Biz seninle bir deyimin öznesinde yer alıp, uçamadık.

Kış, hüzün getirmezmiş, hüzün çökünce kış gelirmiş.
Oynadığımız kar toplarıda sessizliğin gözyaşlarıymış.
Gerçek ve haysiyetsiz bir surat ifadesi satan hayattan,
Sevgi diyerına kaçan, ilk yalnızlara kaldı hatrımız.
Ya onlar diyara boş gittiler yada biz dolu kaldık ayrılıkda.
Ama daha seninle tabakları öyle dişe gelen hiçbir sebep yokken kıramadık,
Daha seninle yağmurlu günün ayazını paylaşmadık,
Daha seninle uslu bir çocuğun yaramazlığını tartışmadık,
Yapamadığımız onca şey varken bunu yapman, incitti beni derinden.