Daima

dağınığım
küskün bir yatak odam var
bayağı küs yani
dilsiz öyle
sal'onsuzluk mu
bana aşktan geri
bu holde bir fol yok
koca bir boşluk
yüreğim gibi tıpkı...
bir yalnızlığı giyiniyor
beğenmiyor
sonra bir de
soyunup ruhumdan
kalabalığı giyiniyorum
aynada süsü püsü bitmek bilmez
kararsızlık gibiyim
deliyim inatçıyım hırçınım
ha bu yalnızlık diyorum
bu ben derken
aşık oluyor
içimde yağız bir çocuk
mekandan mekana
laftan lafa dolaşıyorum
yoruluyorum
yavaşlıyorum
aslında tükeniyorum
sev da! yeter diyorum
hani aşk sosyalleşmekti
bir metronun homurdanışı eşliğinde .
öpüşmekti hani aşk...
bir yolculukta iki elin tutuşup yanması
özenti hayaller işte
üstü ney ki altı da olsun
aslı astarının
sonra bir roman
sıkılınca film
oflayınca mutfak
susunca bir gece lambası
yine bu ben diyorum
kabulleniyorum
ben yine kaybediyor
yine kaybediyorum daima...