Dedim

ilk, bir ağacın gövdesine sarılmış 

ağlarken gördüm seni

dedim kuytu bir yerde, uzakta annesinden

çocuklar kavgaya tutuşmuş

kaçmış kaçmış kendinden, yorulmuş...

ilk bir buluttan düşmüş gibi

bulanık, hayali ,mavi bakışında 

kendimi gördüğümde sevdim seni

dedim bana çarptığı bütün gölgeleri

ruhuma tam uydu

giyindim giyindim ,çıktım seni

ilk, uzun bir ayrılık mektubunun 

daha başında kalbinden vurulmuş bir 

kelimenin ruhundan ,tam aşağı atlarken

tuttum seni

yok dedim, yok kelimelere güven olmaz 

sen iyisi mi tut beni

ilk, katlayıp katlayıp çekmecene sakladığın geçmişinle, uzun gecelerde tek tek açıp konuşurken duydum seni

dedim ne suskun, ne konuşkan ,ne yalnız, ne yazık

ah! içinin içinde biriken tuzaklara ne kör!

ilk, kabuğunu toprağın altına usulca gömüp

alıp çıplaklığını giderken anladım seni

dedim olduğu gibi bir gidiş, olmadığı gibi bir gelişten iyi mi ?

ilk, yanıtsız kocaman bir soru gibi dururken öylece, bütün kalabalıkların arasında 

geçmiş ve geleceğin tam ortasında

hangi masaldan kaçtıysa öylece düşmüş gibi 

avuçlarıma

çözdüm seni

dedim kaçarak gelen her şey gibi soluksuz

sonuçsuz, sorgusuz öylece,

olduğu yere en yakışan o olmuş gibi

ilk, ben kimim diye diye

kimlere  kimse demişim derken

kimsesizliğime bir ad koydum seni

dedim bu benim yarım kalan ismim

kimliğime bir umut ekler de 

belki, belki diye bir şey vardır dedirtir 

gülüşünde unuttuğun gamzelerin...

gülmek, işte bütün meselesi bu olmalıydı sevmenin

hatta sevmemenin dahi, bir hayatta kalma meselesi ve hatta...