Demiştik

Bedenimi yay yapıp ok gibi fırlatmak istiyorum ruhumu
Ufuk çizgisinin ötesine
Denizin üzerinde kendimi sektirmek
Tek tek sökmek göğün raptiyesi yıldızları



Kancıklık sıçradı kelimelere dediğimizden beri
Anlamları koptu dizelerin, ezgileri bozuldu türkülerin
Baharda açan çiçeklerden bile
Korkar olduk bazen



Varsın kopsun zaman her yerinden
Yamarız geleceğe defalarca.
Gebe kaldığını da öğrendik rüzgarların,
Uğultularında bir gerçeği bekledik.
Yaşamak yahut yaşatmak kaygısıydı bu
Bir şiirin son dizedeki çırpınışı



Özlemler etten öte bir yerlerde
Çatlamış bir toprak kıvamında sineler
Ruhlar titriyor loş bir çarpıntı ile
Zihinler soyunuyor düşlerinden
Kalpler duygulardan



Hırslarımızı ambalajlayıp süslediğimizden beri
Çamurlaşan Dünya, gülümsüyor Ay yüzlü bir edayla.
Yerle gök yekpare olsun sonunda
Kimse inanmadı bize
Dünyanın üstü başı kirleniyor derken
Bu saatten sonra
Varsın tıkansın kelebekler
Kozalarını yırtarken