Denizin Gözleri

gündüzün sıcaklığına
geceye serinlik yüreğime yağmur dokunur
balkon demirleri ıslak
merdivenler sessiz
yalnızlık motive etmiş beni
monotonluğa avunuyorum .
bir şeyler konuşmak istiyorum birileri ile
kanepelerin üzerine bağdaş kuruyorum
şiir yazmak istiyor canım
kelimeler bulamıyorum.
yorgunluk dört duvarın arasında
ben ise borçluyum birilerine karşı
kaşımak istemiyorum eski yarayı
yeterince ceza almışım
azalıyorum.
ben müebbet
birileri hiç yok
hiç yok
yağmur durdu rüzgârın arda kalanı son perdeyi yırtıyor
kibrit kutusu odalar
alev parlamasına göğsüm titriyor
eriyor yüreğimde bilinmeyen
birileri yok
hiç yok.
gece demini alır
İlk gemi kalkar gider
ardında iz bırakmadan.
odaların sessizliğinde çırpınır kuşkanatlarım
umut, seni ne kadar çok sevmiştim
umutsuzluk diye bir kavram var mı?
sorgularken kendimi
aynı morgda serinledik seninle
demekten kendimi alamıyorum.
denizin gözleri ağladı.
o şiirin son mısrasında
tek kurşundu umuda atılan
ayrılık
ah ayrılık
usulcana uzanıyor ellerim
bıraktığın yerden devam etmek gibi bir şey arzu eder gönlüm
kıyamam ben sana
en sevdiğim
umudumu yitirirsem
vur beni
niye uzandığımı bilmesinler asla.