Denizin Gözleri

gündüzün sıcaklığına
geceye serinlik, yüreğime yağmur dokunur
balkon demirleri ıslak,merdivenler sessiz
yalnızlık motive etmiş beni
monotonluğa avunuyorum .

bir şeyler konuşmak istiyorum birileri ile
kanepelerin üzerine bağdaş kuruyorum
aslında şiir yazmak istiyor canım
kelimeler bulamıyorum.

yorgunluk dört duvarın arasında
ben ise borçluyum birilerine karşı
kaşımak istemiyorum eski yarayı
yeterince ceza almışım
azalıyorum.

ben müebbetken birileri hiç yok
yağmur durdu rüzgârın arda kalanı son perdeyi yırtıyor
kibrit kutusu odalar
alev parlamasına göğsüm titriyor
eriyor yüreğimd bilinmeyene
birileri yok
hiç yok.

gece demini alır,İlk gemi kalkar gider
ardında iz bırakmadan
odaların sessizliğinde çırpınır kuşkanatlarım
kuşatılmışlığın utancımı bende ki
seni ne kadar çok sevmiştim
umutsuzluk diye bir kavram var mı?
sorgularken yitiriyorum kendimi.

serinledik seninle demekten kendimi alamıyorum.
denizin gözleri ağladı.o şiirin her mısrasında
tek kurşundu umuda atılan
ayrılık
ah ayrılık
usulcana uzanıyor ellerim
sen yoktun.

bıraktığın yerden devam etmek gibi bir şey arzu eder gönlüm
kıyamam ben sana
umudumu yitirirsem
vur beni
niye uzandığımı bilmesinler asla.