Denizsin Sen

Deniz!
Durgun deniz...
Nasıl sakinleştiriyor beni
Nasıl alıp götürüyor uzaklara
Eyy deniz
Al içine beni
Götür bu ıstırap dolu şehirden
Yoksa acı dolu bu yaralı yüreğim
Günden güne
Ona kavuşmak arzusuyla
Yok olup gidecek!
Hayır, hayır öyle değil!
Kalbim yok olurken
Bende yok olacağım yavaş yavaş...
Ahh deniz!
Anla beni nolur
Götür beni bu kalabalık şehirden
Gözlerim gördükçe onun gül yüzünü
Onun o sakinleştiren sesini duydukça
Yok olacağım...
Götür beni yalnız bir kıyıya
Bırak oralarda!
Bırak...
Sessiz ve sakin bir kıyı bul bana
Kendimi dinleyeyim orada!
Kendi sesimden başka ses duymayayım
Ondan hiçbir iz olmasın orada...
Olmasın diyorum da
Onun en büyük izi kalbimde aslında
Hatta yüreğimde kendisi...
Ne kadar uzaklaşsam da ondan
O hiç gitmeyecek benden
Ya da ben hiç gitmeyeceğim
Onun kalbimdeki yerinden...
Yok, olmayacak böyle
En iyisi burada kalayım ben
Uzaklaşmayayım onun yanından
Her ne kadar kavuşamasam da ona
Aynı havayı soluyacağım onunla...
Vazgeçtim!
Gitmeyeceğim deniz...
Gitmeyeceğim senden...

(10.03.2010 ? 11.41)

Fecriati geleneğine göre yazdım bu şiiri derste işliyorduk hocamız yazmamızı istemişti. sizinle paylaşmak istedim bende