Deprem

Gözler yumuldu gece vakti
Umutlarla ve ümitlerle

Gün yoğundu
Parlayan güneş bile yorgundu ki
Erkeciydi batmaya ve vedalaşma
Fırçasındaki kızıl boyayı
Öyle bir yedirdi ki göğe
Zaman bile saatine inanamayıp
Hafif bir duraksadı ama
Akıp gitti sonsuzluğa doğru
Karıncalar zamanla yarışırcasına
Daha sıklaştırdılar
Sessiz cılız koşturmalarını
Kızılın rengi karaya çaldığında
Senin benim gibi
Onlarda paydos dedi
Karıncalar da uyur elbette

Gözler yumuldu gece vakti
Umutlarla ve ümitlerle

Uykuya hasret gözler
Kapandı birer dükkân kepengi gibi
Kimisi sevgilisiyle beraber olacak ki
Tatlı bir tebessümle daldı geceye
Kimisini ise endişe bürümüştü
Sanırsın ki ayrılığı sezen bir âşık
Gece güne gebeyken
Sessiz ve karanlıktı çehresi
Ay bile neredeyse uyuyakalmıştı

Gözler yumuldu gece vakti
Umutlarla ve ümitlerle

Güne gebe olan gecenindi
Kasıklarından akan kan.
Karanlığın koyu bir kırmızıya çalınışı
Yerkabuğunu korkmuş olacaktı ki
Çığlığımsı bir gürültü koparıp
Yerinde duramıyordu
Delirmişçesine sallanıyor
Ve uykuya dalanlara korku veriyordu
Artık tebessümlü gencin ve
Endişeye bürünmüş aşığın yüzlerinde
Korkunun rengi gözleniyordu
Duvarlar ihanet edercesine çatlıyor,
Demir gıcırtıları ölüm sesinde uğulduyordu
Ve toz duman cenaze kokuyordu
Ölüm dolaşıyordu deprem adında
Güne gebe olan gecede