Deprem Karanlığı

kağıt gibi yırtılmış

kaç katlı binalarmış

yatıyor ceset gibi binalar

hiç çimento yokmuş

ufalıyor elde parçalar

toz olmuş

o gösterişli plazalar

aldatıcı makyajı aldattı

milyon paralarla insan

evini satın aldı

deprem geldi yıkıldılar

kum torbasıymış meğer

canı malı parası helak

altında kaldı insanlar

kalbi duygularım ağlıyor

konmak bilmeyen

güvercin gibi

ağlayan güneşler çiziyor

düşüncelerim

enkaz enkaz içinde

umutlar gömüldü

yardım çığlıkları

bir fısıltı mesafesinde

ışık olup içimizde ağlıyor

acılar

saatler

günler sonra

kurtarılan çocuklar

hepsi

deprem çiçekleri

birer mucize

iki aylıktan

sekiz yaşına kadar

inanılmaz hikayeleriyle

her gün ,

her akşam

her gece

çocukların kurtuluşu

herkesin umudu

kayıplarımız çoktu

çoktu ağlayışlarımız

böylesi yoktu depremin

şehirler silindi

insanları yuttu enkazlar

gece hiç geçmedi

ışıksız ,

soğuk ve korku

yitirilen yarınlarla dolu

yerin altı .

13.02.2023/Fethiye