Ders Almak Bir Çınardan...

Büyüyordu çınar...
Köklerini toprağın bağrına saplayarak...
Bulutlardan tek tek gözyaşı toplayarak...
Kuşların karasevdalı şarkılarını dinleyerek...
Rüzgarın uğuldayan kamçılarıyla inleyerek..

...........İnsanlar çınarı hiç tanımadılar...
.

Büyüyordu çınar...
Kendi yolunda sonsuzun sonuna koşarak...
Önüne çıkan bütün engelleri bir bir aşarak...
Dallarıyla gökyüzünü sevecen kucaklayarak...
Gölgesini eteklerine gitgide büyütüp yayarak...

...........İnsanlar çınara hiç acımadılar...
.

Büyüyordu çınar...
Her fırsatta zamana meydan okuyarak...
Güç alıp topraktan, bulutlara uzayarak...
Sevda şarabından içip sarhoş olarak...
Kendi yangınında kendi kendini yakarak...

..........İnsanlar çınara bir gün kıydılar...
.

Devriliyordu çınar...
Yürek parçalayan feryatlarla ağlayarak...
Aşkın mavi kanını topraklara savurarak...
Varlığın içinde yokluk acısını yaşayarak...
Hüznün ve kederin kaderine yanarak...

..........İnsanlar çınardan ders almadılar...
.
.
.
..........Şimdi çınarın acısı gönderinde bayrak !...
..........Ve insanlar asla çınarlardan ders almayacak !...