Devriye

Kül ile kefenlenmiş, kıvılcımdık düşlerde
Büyüdük sere serpe, geceler boyu yandık
Çiğ düştü, dolu vurdu; inince beyaz perde
Daldık da son uykuya, rüyalardan uyandık

Şimdi ellerimiz boş ve gözlerimiz mahmur
Şafak bekler ruhumuz, şu pervasız geceden
Kurşun renkli bulutlar, gözyaşı yüklü yağmur
Her şey yalandan öte, gördüğüm pencereden

Yokluğa eş değermiş, geçmiş kipinde zaman
Anılar... Sonsuzluğun, vücudunda kör nokta
Kurulmuş bilmez insan, ana rahminde mizan
Akmışız bir âlemden; bir âleme boşlukta...