Dicle Yorulmaz

Ben seni Dicle gibi sevdim;
Bazen asi,
Bazen durgun,
Ama hiç yorulmadan!
Artık yaşlandı yüreğim,
Ve;
Yatalak bir hastayı anımsatıyor,
Belki bu yüzdendir;
İnsanın aklıyla düşünmeyi öğrenmesi,
Hani kelin ilacı olsa başına sürer ya;
Bende herkese deva,kendime zehir oldum,
Ne yaptıysam ne ettiysem anlatamadım;
Hayatın kısa, kuşların uçmakta olduğunu...

Kafelerde düşürdün sevdamızı;
Başka evlerde düşürdün,
Başka gözlerde, başka ellerde...
Hani dön deme bana beyhude;
Yüreğimden düşmesende gözümden düştün,
Sen gözümdesin diye;
Gözümü yükseklere dikmedim hiç,
Düşersen canın yanmasın diye!
Sahi canın yandı mı?
Uykuların kaçtı mı gözlerinden?
Kaç geceyi anılarınla geçirdin?
Kaç geceyi hatıralara sarılarak uyudun?
Kaç kişiyi bana benzettin?
Kaç gün hakikaten acı çektin?
Merakımı mazur gör;
Kendini benim kadar sevdin mi?
Neyse...

Not: KİMSE üzerine alınmasın, öylesini bir şiir sadece...