Dilek Taşı

dudaklarını bükerken gün
hani benden yaşlı bir dağın ardından
güneşi ihtiyar doğarken şehir
beşiklerini uyandırır anadolu

ve
nemli bir bardakta çekilince o dem
çay karası,

hüznün rengine dolanıp hele
hele kızıl saçın mimoza kokusu

yemenilerin diplerine dökülür o şafak türküsü
sabah ninnileri susarken
zıbınlarda

urganlarına sarılır kısrak
kaçak bir aşk masalı düşünce patikalara

korkak izler sürülür
ezgilerin sesi kısılırken
kıbleye döner, her dua

devşirme hayaller kırılır
şafağın ilk ışıklarında
zamanın vebalini yüklenirken umutlar

gözleri titrer korkunun
soğuk bir şakağa yaslanırken namlu...dilek taşını kırar içi boş fişekler.