Dilemma

kaldırımlara düşen her çığlık
bir masumun annesidir
öfke ile yokluğunu emzirir hayat
sütten kesilmiş çocukların
gel dizimde dur kocamış ayrılık
Tanrım aklıma mukayyet ol
hayatımı direnmeden bırak

bak ölü balıklar çarşıda
yakamoz gözlüyor gözleri
deniz öğleden sonraları
olduğundan daha bir uzak
göz yaşlarım yetmiyor
dönmüyorlar hayata artık
susma zamanı söz seçimini yap

düşündükçe insanlar tekil
maziden akla düşen çoğul
ağlamak çıkartıyor nasıl
yalnızlığım bu şehirde düş
efsunlu bilcümle isim tekrarı
söyle bakalım kimden aldın
böylesine alev dudakları

oysa kışın bu şehrin üstüne
kömür tozundan sis çöker
bakarsın umudun yok olmuş
pozundan yanına yaklaşılmaz
en pespaye kadınların bile
sanatoryum yolunda çam ağaçları
nefesinin tükenişine ağlar