Dilimin Yarasına Sürdüm Yarınlarımı

ey Tanrım ne ola ki

silsen beni aklından cücelerin

kimseye kin etmemiş

gözlerimden ırak tutsan

gözlerini aşkın

yollara düşen zehirli yılanların

taşlara vursan ayaklarını

vursan alnımdaki çizgileri

uçurumlardan uçursan kuşları

adımı dilinden düşürmeden

ardımda kalsa her ön

önümüzdeki başlangıçlara inat

derleyip toparlasan

unumuzu eleğimizi duvarımızı

yeniden yaratsan kelebekler için

iki ucunda dağın öyle ki uçmak

darmadağın bir fikrin

gözlerinde iki karga gördüm

biri siyah biri ondan çıldırasıya beyazdı

biraz dahadan biraz sev diye

sonuma doğru giden

yollara bakıyordum

ah bir tutam çörek otuyla süslü

solgun bedenler gördüm

gözyaşlarımla yuğdum

ey topraktan vefasız yar

sür beni gönlünden sür de çıkart

gökyüzüne versinler dilimi

kokunla güler yüzlü bal avcıları

bahar yapıcıları

çünkü unutmak iyidir

unutmak için yaşar

düşünceleriyle koşanlar

çünkü unutmak gibidir ölüm de

zamanla zamanı yutar

yangın yerine çevirir yüreklerini

kalanların gidenlerin

evini barkını yıkar dağa taşa tutar

vurur aklını o beddualar

erkenden kalkanların

sevdasıdır bahtsızların dua

bakarsın sonunda tutanını da der dil

küfreden adamları severler

bahtsızlığıyla yaşayan kadınlar

iklim çarpar yüzünü suya

kirpiklerini acımasızca

kopartan kadınlar dilini tutar gecenin

ey şehir şaklabanları ey masa hoyratları

duygusuz nesirler yurdu sizin

dudaklarınız şarkılarımızı söyleyemez niçin

oysa dalga veriyordu saçlarıma

su gibi gülüşü ardı ardına düşüyordu

peşime aç sokak köpekleri

fütursuz küstah ziyadesiyle yalnızdım

bakıyordum ölüme kırk kulaç

öteden ötelerden İmdat eylesen

ey sevdiğimin sevgilisi

perdeleri yoktur gönül evimin

kime ne deyim kime ne susayım

az da sen konuşsan

düşmüşüm dağa vurmuşum alnımı

kalkmışım bir dağ öpmüş eteklerimi

tahtırevan ki sallanır durur

içimde bütün dünya yerin dibiyle

göğün yüzü arasında