Diriyken

Sen beni durmadan,

Vahşi bir atın adımları gibi durmadan

Hırpalamaya tabisin

Bu tabilik

Aşağı değildir

Ciğerimin nefese tabiliğinden

Yahut ellerimin belaya

Hem de koyu bir gece gibi

Belaya tabiliğinden

Aşağı değildir

Ben gözüme biraz ışık toplayarak

Her sabah yeni belalar

-Omzumu aşındıran belalar-

Toplamaya çıkardım diriyken

Diriyken her şey

Damarda toplanmış kan kadar

Berrak ve heyecanlı idi

Ki durulmazdım bayılana kadar

Tüm kafiyeler bitince

Yeni bir şiire geçerdim.

Önüme serilen dağlar

Yeni bir yol demekti diriyken

Diriyken.

Bir yıldıza tutunabildim

Gözlerimle tutunabileceğim kadar

Ve tütünüm tükenmek üzere

Ciğerimde sıradağlarca bir boşluk

Ve günahlarımı boğmaya gece yetmiyor.

Ara sıra

-büyük bir yanılgı-

Bir hayatım var sanıyorum

Dönüp sarılıyorum

Boynuma halkalanmış

Halkalanmış, halkalanmış...

Bu kemende -urgan?-.

Sarsılıyorum.

Diriyken

Görkemli bir hüzün yapışırdı

İnce yanlarına gözlerimin

Ve ben

İnsan olurdum bununla.

Hüzün

Bir şiir gibi anlardı beni,

-bir şiir insanı ne kadar anlar-.

Anlayabilecek

Bir şey kalmadı

Bu yitşini kalbimin,

Ve anlatabilecek de sanırım.

21 Nisan 2019 11 şiiri var.
Yorumlar