Diyemediklerim

Her gece, gecenin karanlığı çöktüğünde
Aklıma geldiğin gibi, sözlerime düşüşün.
Hayalimde belirişin..
Sanki acımı tazeliyor, kafamdan geçen her sözün.
Sana gitme diyemedim.
Parçalıyor, çoğu zaman dolduruyor gözlerimi.
Sensizliğin en acı tarafı da bu.
Söyleyememek.. Susmak.. Sessizliğe gömülmek.
Özledim seni diyemedim.
Hep saklıyorum, unutmuş gibi davranıyorum.
Sahte gülücüler saçıyorum etrafa..
Onu hala seviyorum diyemedim.
Kimseye...
Her hüzünlü melodide aklımdasın,
Aklımdan önce canımdasın.
Atamıyorum yüreğimden, saklıyamıyorum gülüşünü.
Seni seviyorum diyemedim.
Sana kal diyemedim.
Delirmiş gibi hissediyorum, tımarhaneye kapatılmış gibi.
Odamda,
Sensizlik,
Kimsesizlik
Sessizlik.
Hakimim, kaybedemiyorum kendimi..
Yanımda olmanı istiyorum diyemedim..
Özledim;
Nefesini,
Kokunu,
Gözlerini..
Öyle ki, tırmalıyor kanatıyor her bir yerimi..
Canım acıyor..
Yanıyorum diyemedim..
Bana sordular, iyi değilsin dediler..
Geçiştirdim, güldüm..
Geçtim.
Ben hiç iyi hissedemedim..
Kırıldığımı, incindiğimi,
Üzüldüğümü ve yavaş yavaş bittiğimi..
Sanki sancılar içinde ölümü bekler gibi,
Son nefesini vermek üzere olanlar gibi,
Sustum.. Direndim..
Kıyamet günü gibiydi gidişin.
Beni mezara iter gibi..
Ölünce üzerime ilk toprağı atar gibi..
Yavrusundan sütü kesen anne gibi...
Gözlerime baktın..
Sana kal diyemedim..