Diyemedim

Bir sabah uyandım efsunlu düşten
Ne olur az daha kal diyemedim
Yüzüne dokunan o saf gülüşten
Birazcık yüzüme çal diyemedim

İndirdin duvardan geçmişimizi
Koymadın elimde bir parmak izi
Ayrılık içine çekerken bizi
Sevdiğim bu nasıl hal diyemedim

Umuda köleydim aşka mahpustum
Sabah katran yedim akşam kan kustum
Şehir sustu eşya sustu ben sustum
Gözlerim kör dilim lal diyemedim

Yürüttün sevdanın kızgın çölünde
Su verdin firakın tuzlu gölünde
Sevdiğim yaşatmak senin elinde
Sensin tutunduğum dal diyemedim

O düşle uyumak için bir daha
Karıştı aklımda serap ve vaha
Hakikat ermeden n'olur sabaha
Beni de yanına al diyemedim