Doğum Günü Pastası

Yine yalnız yaktım mumlarını,
Doğum günü pastamın...
Yalnız kestim yine,
Gözlerimde birkaç inci tanesi gözyaşlarım...
Bir dilim bana,
Öteki dilimler de bana,
Eşit şekilde paylaştırdım pastamı !..
Çok bekledim, bir kuş olup da geleceksin,
Ve öpeceksin yanaklarımdan diye seni..
Beyhude bıraktın, pencelerede, yollarda şu yaşlı gözleri...

Ah ! Düşünüyorum da, nasıl,nasıl oldu da,
O bitimsiz heyecanlarım, umutlarım,
O sonsuz sandığım duygu pınarlarım,
Hepsi nasıl aktı bitti..
Nasıl bir deli dolu kasırgaydım ben...
Estim, gürledim,devirdim ama şimdi sanki gücüm tükendi..
Hele, neydi o pervasızlıklar, o sarhoşluklar ?
Meydan okumalar dünyaya, o efelenmeler?
Sanki, hepsi sadece bir hayal miydi?
Yani, o günler sıcacık ilkbahardı da,
Döndü acaba hayatımın mevsimi zemheri kışa,
Artık mevsimin de ömrün de,
Son perdesi miydi?


Dalarken gecenin mehtabına düşüncelerim,
Kırıyor ruhum, son bir gayretle,
Umutsuzluk prangalarımı...
Ve haykırıyor bana yepyeni bir heyecanla;
''Kendine gel Aslanım !
Yaşıyorsun henüz, bitmedi hiçbir şey !!!
İçimde uyanan yeni bir yaşam hırsı,
Yayılıyor, tüm bedenimin hücrelerine...
Ve dimdik kaldırıyor beni hayattaki yerime...
''Durmak yok ' Yola devam!!'' diye haykırıyor ruhum...
Sanki, sayın Başbakan !

Anlıyorum ki,
Bu Aslan kulun yaşam şevki hiç tükenmez...,
Daha nice doğum günleri gelecek ki,
Saymakla bitmez..
Yola devam Aslanım ! Durmak yok !
Umutlar yoksa, şevk yoksa, bu hayat hiç çekilmez !...