Doğurgan Şiir

~~~

güneşin günü

ayın geceyi 

bulutun yağmuru

rüzgarın fırtınayı doğurması kadar doğurganım

sürekli sen doğuyorsun içimde 

~~~

ve

sana zimmetliymiş gibi

senin gölgende saklanıyor sanki 

bu mahşeri şehir

şehir kalabalık

çok kalabalık

sesler

uğultular var ama

kimse yok gibi

her şey silik soluk ve mat sokak lambaları

körfeze dolan denizin kararmışlığı

ve benim bu müzmin karamsarlığım bir yana 

martıların dahi sesi körelmiş 

- ah nerede o eski soprano martılar diyorum 

her sabah 

papatyaların karanfil olma telaşına uyanıyor

sardunyalar ve sen tatlı tatlı uyuyun diye

söğüt dallarını itinayla örtüp üstünüze

parmak uçlarımda tavaf ediyorum bütün sehri her gece 

köşe bucak seni arıyorum

doyumsuz bir iştahla her akşamüstü 

taç yapıp saçlarına takmak için

elalemin balkonundan çaldığım krizantemleri

ama varmıyor 

varamıyorum bir türlü sana

boğucu bir kâbus gibi

ve yaşadıkça sensiz bu hayatı 

varamadıkça senin olan

sana bulanmış bu koskoca şehirde sana

başı sonu belirsiz bir tünelle veremleniyor içim 

ve daha çok ürküyor 

daha çok korkuyorum

şehrin senle dolmasından

çünkü

sen doldukça içim 

sen olmaktan

senleşmekten daha çok 

senleşirsem 

seni 

benim sevdiğim kadar sevemem diye korkuyorum 

sonra 

tek tek

ama

tek 

tek 

ufalıyor

içimdeki zeytin dallarını 

beyaz güvercinler

boy veriyor sonra içimde 

mitolojik ve melankolik devasa hüzünler

anlıyorum ki

gidilmemiş diyarlar

dışarı açılmayan pencere

rüyalarda görünen üstüne binilen o bulutlar 

ve annem kadar yokum bu dünyada 

ama

yine de

çok seviniyorum buna 

bilmiyor 

görmüyor

farketmiyor kimse 

yüzündeki yeni çıkılmış

doyumsuz bu ihtişamlı serüveni diye

~~~

hiç sancı çekmeden doğuruyorum 

her gece her sabah her gün seni 

karanfile dönmüş papatyalar

ve sardunyaların gölgesinde

söğüt dallarıyla giydiriyor

güneşin günü

ayın geceyi 

bulutun yağmuru

rüzgarın fırtınayı beslemesi gibi

aşkımla emziriyorum seni 

düşlerimi süsleyen senin şehrinde 

~~~

....