Dokunamazdım

beni şakacı seven kız
gülümsüyor yaşlı adam
biraz daha çoğalsak
ben ağaç
ya sen
duysam sesinizin ince sevinçlerini
yemyeşil olsam

ve şapkanız vardı
aydınlık uzun mu uzun
sarı saçları rüzgarla dalgalanan
ufuklarımız vardı hani

sana sevgiyi dokunurken anlatan
beyaz ellerim yok şimdi
belki sen de yoksun
geceyi kaçıran karanlığa sorulduğunda
dudakların acımayacak demiştin
ne olur hatırlasınlar biraz
biraz
üzüldüğümüzde bulutlar

ne kadar çok geçiyoruz
hiç düşündün mü beni
bil bakalım şimdi neredeyim
duysan sevinir hatırlarsın
postalımdan çıkan parmaklarımı
gülsen
hatırlarsın bilirim

dokunamazdım
sağılmış sütler kırmızı bir kova ve yeşil çimenler
anlatsam ne çok
ne çok var diyecektin
unuttun mu
ineğin burnundaki komik öfkeyi

yani samanların içinde oturup
uzattığınız tasa çekimser davranan o halim
eski bir anımız mı bilmiyorum
hepimizin aynı anda gülümsediği
sakın orada olmadığıma inandırmayın beni
sarılırken boynuma
seni çok seviyorum demiştin

elmalar düştü
düştü
sepetini dolduran kaçtı
ve her gece kan ter içinde uyanan
dudaklarını kırmızı arzularla süsleyip
karanlığa yalvaran aşkı öğrendim
aşkı öğrendim
o şakacı köylü kızından.