Dön Gel Derim!

Bu sensiz ilk gecem,
Hafif bir mum ışığına saklandım...
Elimde, gözü yaşlı hatıraları topladım,
Ve adım adım geliyorum asıl yerime..
Seni benden aldıkça gece;
Bir adım daha acı,
Bir adım daha hüzün,
Ve son adım ölüm...
Özlemlerime küskünüm
Bırakma beni hadi dön gel yine...


Yağmurların izinden, gidişinin toz zerreciklerinden
Ya da sensizliğe söylenen ninnilerden dön gel!
Yüreğim kapalı artık tarumar olmuş aşklara,
Geçiş ışığı yok artık ezilmiş ruhumda.
Duramassın artık her istediğinde, gönlünce...

Ben, geçtiğin o hiç sönmeyen keder ışıklarında,
Bekçiydim , yılgındım ve de kırgın..
Sen, üstüne basa basa geçtiğin o kaldırımlara hainliğini kustun,
Püskürttün acımasızca etrafına ayrılık lavlarını...
Ve şimdi sus artık, konuştukça sancılanır kalemim.

İfadelerim soluk kaçar yok ettiğin rengime,
Geçtikçe zaman, ağlaşır kayıp gülüşlere.
Yetim sevinçler boynu bükük kalır,
Ve uzaktan bakar halimize...

Ama yine darılıp gücenme serzenişlerime,
Sence hiç mi gölge düşürmedin gözlerime,
Masumca seyrederken uzaktan da olsa seni.
Hiç mi acımadın yüreğimde asılı kalan sevgine?
Hiç mi duymadın sen giderken yalvarışlarımı?
Ve hiç mi görmedin o geçtiğin kaldırımlarda,
Her adımında umursuzca ezdiğin beni?
Her şey silinip gider defterimden ve bu kalem
Eğer tekrar diriltirse ezilmiş bedenimi,
Bil ki ben yine seninim ve yine sana ?dön gel' derim...