Döne Düşe Kıvrılır İzlerin

esrik yalnızlığında
hüzün kokunca
sevgiye sarılıp
ağırlığında düşlerin

neden uğrak yeri değildir
martılara bataklık yer
batan güneşin seyrinde
burulurdu yüreğin

kırlangıçların savrulduğu an
telaşı çoktur herkesin
kimi tencere kaynatır
kimi malın yiyeceğinde tedirgin

gözlerinde titrek bakışların
kırın kokusunu getirdi
kimliğine bürünür ağrı
sızısında dizlerin

devingen bir günde
dört süremin ikliminde
güneşe saldığın umut
döne düşe kıvrılır izlerin
190411istanbul