Döngü

güneşi bohçasına sarıp
beşiğine astı bebeğinin
karanlık yari oldu
korku yoldaşı
cilveyi söküp nefesinden
ninninin tonuna yerleştirdi
soğuktan sızladı kemikleri
sıktı dişini
gülümsedi

mahirdi
gözbebeğinin en arkasında ağlayan kadını gizlemekte





herkesin susup
gecenin bağırdığı vakitlerde gördü
annesinin ağladığını
deniz sandı her bir damlayı
sessizce kaçtı evden
güneşi bulacaktı saklandığı yerden
denizi kurutsun diye

mahirdi
çocuk kalbi olmayacak dualara amin demekte



bohça çürüdü
deniz kurudu
güneş hep aynı yerdeydi
eğik başlarını kaldırıp bakamadılar



mahirdi
gökyüzünü kapatanlar kulaklarını tıkamakta