Dönüşüm
Sonsuzlukta eriyen şualardan akan kök kırmızısında
yıkandığını gördüm aşkın,
sere serpe uzanmış
keyifle, kana kana kırmızının tutkusunu içiyordu
tiz sesiyle dillendirirken tatlı nağmelerini...
usul usul sokulan gri bulutları fark ettiğinde,
henüz bitirmişti tutkunun tıkabasa doldurduğu kadehini...
keyifi terk eden sarhoş bedeninin titremeleri karıştı
gittikçe kararan bulutları aydınlatan şimşeklerin
kulakları sağır eden iniltilerine.
Bir an da buluverdi kendini
bahara dönen yüzünde yenilenmekle meşgul
umursamaz yeşilin koyu kuytularına saklanırken.
Korkudan sararan bedenini şaşkınlıkla izlerken
gözleri takılıverdi geleceğin aynasına;
dayanılmaz acılarla gerilip çatlayan teni değilmiydi o...
kahve telvelerinde olgunlaşıp toprağa dökülen...
bir damla göz yaşı düştü yorgun ve susuz bedene
bir tane daha ve bir tane...
yine bir yeşil, küçük ve cılız
göğe yükselmeye başladı
aşkla güneşin şualarına
taki erişinceye kadar kök kırmızılara...
😆😆😆😆alemsin Ahmet ! valla ne demeli doğru söze ... bir karalama ancak bu kadar sevimlileştirilerek olumsuz eleştiriler kondurulur... her şey bi tarafa haklı süzgeç. Yazmayı bırakmışken karalanan bir gel git bu sadece, analayacağın bir istisna 👍👍👍
Yaptığın bir resmi mi anlatıyorsun? Sanki... Sanki öyle... Ya da resmi yaparken hissettiklerin mi bunlar? Yahut da canın çok sıkılmış Dilek, stresini resimle atayım demişsin, fakat olmamış. Akif gibisin. "Hissederim söyleyemem, dili yok kalbimin bundan ne kadar bizarım..." :) Resimle şiiri kaynaştırmak, bir tablonun oluşumunu böyle anlatmak meseleyi iki kere karmaşıklaştırmış. Ama sen yine de kızılları bırak, yeşilleri takip etmeye devam et. Yahu bu son cümle de pek irticacı durdu. :) İdare ediver. Ve bir daha resim yaparken ağlama. Bak damlalar tabloda neler yapıyor.
Sonsuzlukta eriyen şualardan akan kök kırmızısında yıkandığını gördüm aşkın, sere serpe uzanmış keyifle, kana kana kırmızının tutkusunu içiyordu tiz sesiyle dillendirirken tatlı nağmelerini...
güzeldi tebrikler👍