Dönüşürüm Bir Sevda Ağacına

Sen uyanırken...
Gece kara pençelerini çeker,masum günden,
Yavaşça damlar güneş...
Akşamdan kalma,sarhoş pencerelerden,
Sonra...
Selamlar asilce,mahmur sabahları...
Uyandırır masal dünyasını...
İşte o vakit doğrulursun sen yatağında,
Ben de dolanırım,kangren rüyalarda,
Yanında olmayı umma,cüretkarlığıyla.

Sen yürürken...
Sokaklar...
Caddeler...
Heyecanla,bayrammış gibi sevinirler,
Sümbül kokusunun karıştığı,İstanbul havası,
Utanır kendinden...
Kıskanır güzelliğini,yediveren güller,
Hasetinden,solar gider...
İnce belli karanfiller...
İşte o vakit sen durursun,boş bir limanda,
Ben de dururum...
İstesen saniyede,yüz saat geçen,
Arsız zamanla...
Bir de,omuru bilmece üstünde hayatla.

Sen gülerken...
Ortalığa sanki nur yağar...
Arzın merkezi,hiç olmadığı kadar parıldar,
Yıldızlar göz kırpar,hayal dünyalarından.
Kendilerinden biri zannederler,cahiller seni ...
Beyaz,terk eder renk alemini...
Kendine yeni bir isim,aramaya çıkar,
Düşer bilinçsizce sayende,olur berduş serseri.
İşte o vakit,sen bakarsın dimdik bakışlarla,
Baktığın kül olur...
Bende başlarım,alevsiz ateşlerde...
Cayır cayır yanmaya...

Sen severken...
Leyla Mecnun'u sakınır,öteki gözünden,
Ruh çöle düşer,delirir bedevi aşktan,
Yıkılır...
Gönüller...
Sevdadan köprüler...
Yedi cihan olur birden,yerle yeksan...
İşte o vakit,sen kalbini koyarsın,mühürlü kutuya,
Ben de,yamalı ceplerimi doldurup,alırım yanıma
Sensizliği/çilekeşliği/sevgisizliği/tükenmişliği,
Koyarım tek tek,titizce oraya,
Yorgun bir gecede,karışırım kara toprağa...

Belki yüzyıllar sonra,dönüşürüm bir sevda ağacına.