Dört Kollu Sandal

Doğar insan ağlayarak
Bilemez hayatın gerçeklerini
Sevince boğulur etrafındaki herkes
Anlayamaz konuşulanları
Güler her çıkan talı sese
Sıcak huzurlu gelir ana kucağı
Bir gün gelir el bebek gül bebek
Bir gün gelir geçer hepsi mazide kalır
Büyür insan yavaş yavaş
Önce yürümeyi ve konuşmayı
Sonra okumayı yazmayı
Okul devri başlar
Peşinden gençlik işte
Günü birlik aşklar
Sonunda gönül kayar birine
Girersin dünya evine
Çocukların olur sen olursun bu sefer
Ana veya baba
Beklersin büyüsünler diye
Gece gündüz çalışırsın
Onlara en iyi şekilde baka bileyim diye
Yaş ilerler hastalıklar yapışır yakana
Hastane hastane koşarsın
Başlar gözlerden akmaya yaşlar
Döner bakarsın geçmişine
Neler yaşadın neler yaşayamadım diye
Nerede hata ettim nerede etmedim
Geçer hayatın film şeridi gibi
O yaşlı gözlerinin önünden
Anlarsın o zaman ne yaptıysan kendine yaptın
Dünya malı dünyada kalır dostum
Gün gelir azrail kapına dayanır
Gözler kapanır atan kalbin atmaz olur
Yıkarlar önce dualarla,Sonra koyarlar dört kollu sandala
Bu sandal ne denizde ne de nehirde yüzmez
Bu sandal omuzda gezer dostum
Açılmıştır önceden derin bir çukur
Etrafı ya pirket ya tuğladır
İndirirler omuzdan sandalı
Açarken okurlar duanı
Yan yatırırlar hafiften
Döşerler üstüne ya tahta ya beton
Atmaya başlarlar kürekle
Kara toprağı
Daha sonra ederler duanı
Seveni varsa gelir herzaman
Sevenin yoksa yanlız kalırsın o zaman
Dar ve uzun bir oda dasın artık
Yüzleşirsin günahların ve sevaplarınla
Allah rahmet eylesin diyelim
Hepimizin sonu bu işte ha