Dosta

Bilirim bazen boğarım seni,
Ama sesin çıkmaz.!
Hissederim, çaresiz kalırsın karşımda.
Ama çok üzgünüm!
Yapacak bir şeyim yoktur çünkü
Yığınların arasında insan olan, tek sen varsın hayatımda.
Ben sana inandım!
Ne yapayım?
Sende böyle en emin olmasaydın,
Gönlün, bu kadar inmeseydi gönlüme,
Çocuk kaprislerime katlanmasaydın,
Aksaydı gözyaşlarım, silmeseydin.
Ben seni çok sevdim!
Sen, sevilmeye değersin.
Ben senin dostluğuna taliptim.
Sen bana dostun eli oldun, yetmedi.
Gönülden dostum oldun, yetmedi.
Gönül dostum oldun yetmez mi?

Boğazım her düğümlendiğinde,
Hangi kapıyı çalacağımı şaşırdığımda,
Hatta kapıların dışında kaldığımda da
Seni andım, sen yanımda oldun.
Tüm kapılarımın arkasına kadar açık olduğu,
Her kanat çırpışımda, sevdayı doruklarda bulduğumda,
Ve bulutların hafifliğini, ruhum saydığımda da,
Yine yanımdaydın.
Yani sen, hem ak yanımdasın,
Hem de kara yanımın aydınlığındasın.
Seni çok büyüttüm gözümde farkındayım,
Ama sen gönlümde, zaten çok büyüksün!
Sevmek kolaydır, gönlün kaynar.
Seversin!
Saymak kolaydır, yerini bilir,
Sayarsın 1
Ama inanmak çok zordur.
Çünkü yaralandı mı, telafisi yoktur.
Güvenmek ondan da zordur!
Çükü kar yağdı mı bir kere dağlarına
Çığ düşürür yüreğine,
Ben, seni kendim gibi sevdim.
Ben, sana kendim kadar saygı duydum
Ben, sana kalbim kadar inandım.
Ve
Ben sana kendimden çok güvendim.
Ve sen benim dualarımdayken, senin duanda olduğumu bildim
Dost! Dost!
Şimdi anladın mı ben sana neden böyle tutkunum.