Dövülen

Değirmen olan bu dünya,
Döndükçe çarkı
Ezilir, ham olan insan.
Öz çıkar ki bundan,
Kiminin özü melek, kiminin şeytan.

Kadrini bilen Hak
Her zaman doğru ölçer,
Terazi şaşmaz bu yerde.
Kaç defa vurduysa Yaradan
Bil ki kendini döndür en güzele,
Yoksa bu değirmende ezilmek neyine.

Sözle başlar herşey,
İçinde dökülen güzel sözler
Taşar o değirmen taşına ya;
Ağırdır o taş, sade lafta dönmez,
Ter dökmek gerekir.
O zaman güzel olan hasletler,
birbir dökülür.

Ayrılan tüm parçalar,
Berrak bir hal alır.
İsimlerini bilirsin.
Hey cahil insan
Sanma öğüttüğün/övündüğün
Tüm varlık
Senin bildiğin gibi değildir.
İlk haline vakıf değilsin
Bu çarktan çıkan özü
Sen nerden bilirsin.

Bu yüzden topla kendini
Ve eğil Rab önünde.
O zaman anlarsın ki
Bu değirmen içinden çıktığında
Artık sen
Eski sen değilsin.

(Şubat 2010)