Dudağımdaki Kelebek Şerbeti

iki yakamı bir araya getirmeyen hayat
düş artık konsolumun ucundan
aynaların geçmişimi inkar eden peydası senin eserin
bir hayat eşitsizliğe eşitlenmiş şimdi
bunu ben mi istedim?
doğumla ölüm arası bir zaman boşluğu ya adın
yemek borumdan geçen tüm tatlar güya benim seçimim
oysa
neyden ne kadar katacağıma hep sen karar verdin...


iki vakit ölüm kusarım şimdi
biri kendi ellerimle yazdığım hicret sürgün
diğeri senin kollarından içtiğim uçsuz lagün...
bir ihtimal bir müddet daha
kanatlarına astığım kelebek zilleri çalacak zoraki
zoraki çünkü;
tutsam avuçlarımda sıkıca öleceksin
bıraksam gölgen üzerimde uçacak!
rengarenk kelebek
bıraksam
belki övecek belki şikayet edeceksin
menekşelere sardunyalara yada sümbüllere
belki de dudaklarına koyduğum son busenin tuzunu
adı bilinmedik nebatlara aroma edeceksin
ya da cinayet kayıtlarıma eklenmiş olacak
işte budur renklerin katili...


hadi
var git yoluna kelebek
zerafetle uçur kısa ömrünü
suya yazdığım şiirlerimi oku sen
sana çizilen ömrünü doldur çiçeklerde
benim yazım adım gibi kısa yazılmış
eskittiğim sayfalardaki cümlelerime özenme
adına şair denen bir illete düşmüşüm
beyazlara hapsetmişim zaten kendimi...


git hadi

git

özgür yellere sal zarif raksını
üzeri damsız iki duvardır hayatım
çürümüş imgelerin kendine hayrı olmaz
git hadi
kısacıkta olsa ömrün özgürce uçur heveslerini
benim iki yakam oldum olası birbirini tanımaz
kendini kanatlarının kaldırma kuvvetine ver
ben yine severim yazarım seni
ama sen sen ol
bir şairin illet aklına kondurma şerbetini!


zaten bir şairin;
efsunlu şerbetten tadarsa yazar kalemi
kalem yazarsa kıyamdadır o vakit uçurur sevdiğini
sana kıyamam
hadi kelebek uç şimdi!