Dudak Payım

Seni inandırabilmek gidişteki cinayete

dikenleri batırdığın ruhumu gül bahçesine çevirebilmek..

İçinin duvarlarına vura vura kanatmak içini

izine rastlamak ömrümde

unutmak hatırladığım bütün yüzleri

avuçlamak gökyüzünü gözlerim kapalı

parmak uçlarımla yazmak adını sancılarıma

yalnızlığa boğulmak milyonlarca kalabalığın içinde

bir cümlenin kırıklığıyla baş başa kalmak.

Sana dair oluşuma saymak tüm yıkılmışlığımı

kaldırımına yığılmak seninle dolaştığım sokağın...

Hiç duyuramamak susmayan iç sesimi

geçmeyeni olmak yaralı bir geçmişin

asla bulamamak sesini başkalarının notalarında

başka bir gök çizmek yüreğindeki şehre

darağacına asmak içinden taşan hıçkırıkları

mağlubiyet saymamak kendimle olan savaşımı

yarama her acıdığında SEN basmak.

Gitmek istemek bir otobüsün cam kenarında

kanatlarından öpmek içimdeki kuşların...

Bir sen doğurmak kışımın yangınlığına

gecenin koynunda sustuklarımın altında kalmak

intiharlarını saklamak cümlelerle ölememenin

onca hüznü ceplerime doldurmaktan yorulmak

silememek alnımdaki yarım kalmışlığın izini

atamamak bunca mevsimin yorgunluğunu

pencere bekleyişli günleri yutkunmak içli bir çay gibi

dalıp dalıp yürüdüğünü sandığın yollarda

anlamak gidemediğin yerlerde kaldığını

kaldırım kenarlarına yığılmak.

Kendime bakmak hep kapı aralıklarından

bir ev yapıp uykularımdan

bir odaya dahi sığamamak

içimdeki umuda salıncak kurmak gülüşünden

uçurumlarına atmak yüreğimi yüreğinin

sende batmak

sende boğulmak

sende kaybolmak...!