Dudaklarındaki Sıcaklıkta Unuttum Kendimi

Ve zamanın karmaşası içinde yeni bir sayfa açmak için ıslak mürekkebi bulamıştım elime. Başlamak... Öyle zor ki her şeyi olduğu gibi eski mevsimlerde bırakmak. Bazen elim varmıyor yazmaya bazen de kıyamıyorum onca anıyı onca gülüşmeleri öylece unutmaya...

Sahi yeni bir sayfa neydi? Neydi "dünler" i unutmak? Korkaklık mıydı... Boyun eğmek miydi... Yaşamın en zor sınavından kaçmak değil miydi... Oysa bazen tadında bırakmak gerekir her şeyi. Sevgiliye ulaşmanın imkânsızlığını kabullenmemek gerekirdi. Beklemek... Yanakları öylece ıslatmak gerekirdi. Ve bütün bunların arasından hâlâ döneceğini ummak, az da olsa kandırmalıydı kendisini insan.

Bilir misiniz dostlarım bir sözü vardır Murathan Mungan'ın: " şimdi biz seninle yorgun yıldızlar gibiyiz..." diyordu. Sahi neydik biz sevgili ile... Tesadüflerin yaşam bulduğu Medcezir miydik? Aşkın kat kat derinliklerine inilen bir merdiven gibi miydik? Neydik biz... Aşk mıydık... Umut muyduk... Yahut biz iki farklı dünyanın iki farklı mevsimleri miydik... 

Ne fark eder ki dostlarım. Ha sevmişsiniz siz karşılık beklemeden. Ha beklemişsiniz dönmeyeceğini bile bile. Ha da gözyaşları dökmüşsünüzdür herkesten habersiz. Kızmıyorum... Yanlış anlamayın sakın ağlamak kolay değildir dostlarım. Utangaçlık değildir... Eziklik değildir bir sevda uğruna yanakları ıslatmak... Karanlığı yarıp geçen loş bir kibrit aydınlığıdır ağlamak. Huzurdur... Mutluluktur... Sevmenin asıl anlamıdır belki de...

Ve tül gibi sakladı her şeyi karanlık...

Sevgilinin dudaklarındaki sıcaklıkta unuttum kendimi dostlarım...Kayboldum... Çıkamadım derinlerden.Ve yine sessiz sedasız beklemekteyim.Şu karanlık kuyuların birinde

Ne sen varsın sevgilim, geceden geriye ne de şarkılar...Öylece yalnızım işte.Yalnızım sadece..

Ve koyalım geceye son noktayı dostlarım... Bırakalım duraklar yine sessiz kalsın... Yağmur damlaları, incitmeden düşsün kaldırımlara. Ve biz... Biz anlaşılması zor bir ikilem içinde kaybolalım... İnelim yüreklerimizin derinliklerine... Anılarımız gelsin aklımıza... Ağlayalım... Az da yanaklarımız ıslansın... Ve sonra dalıp gidelim karanlığa... Yorgunluğun sıktığı son merminin acısını çekmeden kapayalım gözleri. Öyle hazin öyle sakin.